Bevroren Liefde

Soms gebeurt er iets, zo groots, zo alles overweldigend, waardoor 2 mensen in de relatie ahw bevriezen en zo ook de liefde. Beide zo aangeraakt door een ziekte, dood, ongeluk of misbruik.

Schuld, schaamte, machteloosheid of pijn zetten de boel op slot en zo goed als kwaad proberen ze beide door te gaan. Te bezet en bevangen door de eigen emoties om bij de ander te kunnen zijn. Eenzaam met de eigen pijn.

Vaak gaat de relatie stuk maar soms vinden ze een modus. Een bevroren modus.

Soms sijpelt er her en der door het opgebouwde pantser wat pijn. Soms in de vorm van bitterheid. Meestal gaat de poort naar intimiteit en lust op slot.

Een bevroren liefde.

Er is nog zoveel liefde onder de oppervlakte. Maar daar kunnen ze niet bij. Want er zit zoveel pijn voor; wanhoop, onbegrip, verdriet en niet gehoord voelen.

Smelten

Als mensen dan bij mij komen moet dat gebied eerst aangeraakt om weer te smelten. Ze moeten elkaar daar ophalen. Elkaar ophalen waar ze elkaar en zichzelf verloren zijn.

Partners moeten dan opnieuw terug. Terug naar de pijn, naar de eenzaamheid en de wanhoop. Natuurlijk gaat dat vaak gepaard met weerstand. Of willen ze er juist van weg. Iets in hen roept: Dat wil ik nooit meer voelen.

En toch; wat is het helend elkaar aan te kunnen kijken en uiteindelijk te kunnen zeggen:

Wat is dit moeilijk voor ons allebei geweest.

En wat hebben we het ook goed gedaan.

Ik kon niet anders en jij ook niet. Het was zo groot.

Het is vaak een intens proces.
Maar ik ben altijd zo dankbaar om het te mogen faciliteren. Het is ontroerend als bevroren liefde smelt en weer mag opnieuw tot bloei mag komen. Kwetsbaar en haast pril misschien, maar ook volwassener, respectvoller…